Hoe kan het toch dat er zelfs na het eten van een enorme maaltijd nog ruimte is voor een toetje? Nog een stuk vlees kun je écht niet op, maar zodra je de dessertkaart in je handen geduwd krijgt, is de verleiding te groot. Het lijkt wel of je op zo’n moment een speciale ‘toetjesmaag’ hebt. Dat is natuurlijk niet zo, maar wat maakt dan wel dat er altijd nog ruimte is voor een dessert?
Voor dit fenomeen zijn verschillende verklaringen. Eén van die verklaringen is Ghreline, ook wel het ‘hongerhormoon’ genoemd. Onderzoekers hebben op ratten uitgetest wat dit hormoon precies doet. Met de studie is aangetoond dat ratten die Ghreline toegediend kregen veel meer zoets aten na een grote maaltijd dan ratten zonder dit hormoon. Dat geldt hetzelfde bij mensen, want deze stof stimuleert het eten van zoete, vette, calorierijke producten, zelfs al zit je bomvol.
Het trek hebben in iets zoets na een maaltijd heeft ook te maken met de bloedsuikerspiegel. Je kunt het beste drie keer per dag een maaltijd eten, maar dit gaat lang niet altijd zo. Alles wat we eten wordt omgezet in glucose. Dit houdt in dat na een grote avondmaaltijd je bloedsuikerspiegel stijgt. Het kost echter tijd om de energie naar je bloed en cellen te laten stromen.
Direct na het eten is je bloedsuikerspiegel dus nog even laag. Op dat moment vraagt het lichaam om snelle energie en dat haal je uit suiker, dus bijvoorbeeld een dessert. Bij het eten van snelle koolhydraten en suikers, zoals witbrood, koekjes, pizza en pasta, stijgt de bloedsuikerspiegel snel. Je lichaam gaat zo hard werken, dat de bloedsuikerspiegel daalt en zelfs te laag kan worden. Het gevolg: de hersenen vragen om snelle energie in de vorm van suiker.
Alfonso Abizaid, professor in neurowetenschappen, heeft nog een andere verklaring voor de hunkering naar zoetigheid. Volgens hem is de oorzaak te zoeken in de menselijke evolutie. Vroeger was er voedseltekort en zochten onze voorouders naar vet, calorierijk eten. Zo kwamen ze een aantal pond aan en konden ze tijden overleven dat voedsel schaars was. Het oerinstinct om te vechten voor vet voedsel heeft tot op de dag vandaag invloed op ons.
